ଅବାସ୍ତବ ମନ

ରିମ୍ ଝିମ୍ ବରଷାର ଏ ସୁଶୀତଳ ଜଳରାଶୀ
ସୀହରାଇ ଯାଏ ମନ ,
ଲାଗେ ସତେ ଡାକୁଛି ମତେ ,
କେଉଁ ନୁଆ ରାଇଜକୁ  |

ତାର ସ୍ପର୍ଷର ସେ ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତି
ହୃଦୟେ ମୋ ଦେଇଛି ଭରି
ଅଫୁରନ୍ତ ବେଦନା,
ସତେ ମୁ ଭାଷିଯାଏ ଏକ ଅଜଣା ଦୁନିୟା କୁ ||

ସେ ଦୁନିୟା ରେ ରହିଛି ଭରୀ ଖାଲି ଖୁସୀ ର ପସରା
ହଜାଇ ଦିଏ ଯିଏ କଣ୍ଟକୀତ ଦୁଃଖ ର ଅସରା
ଦଲକାଏ ପବନ ରେ ଉଡ଼ିବୁଲେ ସୁଦୁର ଆକାଶରେ

ମେଘ ମାଳ ସାଥେ ଖେଳେ ଲୁଚକାଳି,
ଯେପରି ସାଥୀ ଟିଏ ମିଳିଯାଇଛି ଏ ବାଆଁରା ପକ୍ଷୀ କୁ ||

ନୀଡ଼ ତାର ଗଲାଣି ହଜି
ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ସୋଚନା ,
ଏ ଦୁନିୟା ର ସବୁଜିମା ଭରା ଛୁଆଁ
ଲାଗେ ତାକୁ କାଇଁ ଭାରି ଆପଣା ,
ପାରିଲାନି କାଇଁ ଜାଣି , କେବେଠୁ ଥିଲା ସେ ନିବିଡ଼ ଅନ୍ଧକାରେ
ଏ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଭରା ବନାନୀ ବସିଛି ଚାହିଁ
ସାଦରେ ଆଦରୀ ନେବା ପାଇଁ ତାର କୋଳକୁ ||

କି ଯେ ସେହି ଆନନ୍ଦ, କି ଯେ ସେହି ଶାନ୍ତି
କି ଯେ ସେହି ଜୀବନ ,
ଆଉ କିଛି ଲୋଡା ନାହିଁ,
ସତେ କି  ଆଉ ସାର୍ଥକ ହେଲା ତାର ଜନମ,
ଘୁରି ବୁଲୁଥିଲା ଯାହା ପାଇଁ,
ବେଲାଭୁମୀ ପରେ ହୋଇ ବ୍ୟାକୁଳ
ସେତ ମିଳିଗଲା ତାକୁ
ସାଗର ଗର୍ଭ ରେ,
ଶାନ୍ତ ମହିମାମୟ ପୁଣି ସ୍ଥିର ଅଚଂଚଳ ||

ମନ ପୁରିଗଲା , ଆତ୍ମା ଭାରିଗଲା
କି ସେ ଆନନ୍ଦ ଭରା ସନ୍ନିଧ୍ୟ ଏକ,
ଯାହାର କି କରିବି କଳ୍ପନା,
ସେ ହିଁ ତାର ନାୟିକା ଏବଂ ସେ ହିଁ ତାର ନାୟକ ||